เล่าสิ่งที่ภูมิใจต่ออาชีพ (ep01)
ผมนึกอยากจะเล่าสิ่งที่ภูมิใจต่อการมีอาชีพที่ได้ทำ ที่เคยทำ และกำลังทำ ผมคิดว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นส่ิงที่เป็นประโยชน์ต่อผู้ที่กำลังก้าวตามมา
ผมทำงานมาหลายอาชีพ นับตั้งแต่ตอนเด็ก คือมัธยมต้น ผมเลือกเรียนสายศิลปะ ก็เริ่มวาดรูป รับจ้างวาดภาพลายเส้น ภาพเหมือน ซึ่งตอนนั้นมันก็เหมือนระดับหนึ่งแบบตอนนั้น พอเรียน ปวช. ผมเรียนสาขาวิจิตรศิลป์ สมัยนั้นก็รับวาดภาพทุกประเภท ดินสอ สีโปสเตอร์ ทำซิลค์สกรีน เขียนป้าย เล่นดนตรี เรื่องดนตรีก็คือผมเล่นกีตาร์ กับวงดนตรีประเภทบ้านๆ รับงานบวช งานแต่ง ขึ้นบ้านใหม่ แตรวง ก็มีรายได้จากการเล่นดนตรีนี่แหละ ที่นำมาซื้ออุปกรณ์การเรียนศิลปะ เพราะใครๆ ก็รู้ว่าเรียนศิลปะ อุปกรณ์แพง ค่าแรงถูก
ขอเล่าสิ่งที่ภูมิใจสำหรับช่วงวัยนั้นก่อนแล้วกัน ในตอนนั้นผมภูมิใจว่าวาดรูปแล้วได้เงิน เล่นดนตรีแล้วได้เงิน แต่ก็ไม่มากมายหรอกนะครับ เขียนป้ายก็เริ่มจาก อาจารย์รับงานมาให้แล้วก็ใช้แรงทำงาน เป็นงานที่อยู่ในวิทยาลัย ก็พอได้ค่าข้าว ค่าซื้ออุปกรณ์ สีบ้าง ปากกาบ้าง พู่กันบ้าง ก็แล้วแต่ว่าจะไปหาซื้ออะไร. สิ่งที่ได้นอกจากเงินค่าจ้าง ก็คือ ภูมิใจที่สามารถรับงานได้ มีความรับผิดชอบ เรียกได้ว่า ตอนนั้นก็ใฝ่ฝันจะมีร้านทำป้ายของตัวเอง เนื่องจากตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่า หนทาง สายอาชีพการเรียนวิจิตรศิลป์ จบไปจะทำอะไรได้บ้าง
ผมเคยโดนโกงค่าแรงก็มีนะครับ ตอนนั้นมีงานของโรงแรมในจังหวัดให้เขียนป้ายผ้า หลายผืนเลยครับ น่าจะเกือบร้อยผืน คือสมัยนั้นยังไม่มีเครื่องพรินท์ที่ทันสมัยเหมือนในยุคนี้ ซึ่งป้ายประเภทต่างๆ ต้องใช้มือเขียนล้วนๆ การที่โดนโกง ก็ทำให้เราเรียนรู้ครับ รู้เท่าทัน แต่ก็ยังไม่วาย โดนโกงมาจนโตเป็นผู้ใหญ่ เอาไว้ตอนต่อไปจะเล่าให้ฟัง ดังนั้นความภูมิใจที่โดนโกง ก็คือเราเรียนรู้มนุษย์อีกประเภทหนึ่ง ซึ่งการเรียนรู้แบบนี้ พ่อแม่ อาจจะเคยพูด สอน แต่ก็ไม่เหมือนกันทั้งหมดนะครับ หรืออาจารย์ก็ไม่ได้สอนครับ ต้องโดนเอง
การเขียนป้าย มันจะมีความสุขครับ เมื่อผมเห็นป้ายที่เราเขียน อยู่ในที่สาธารณะ จริงๆ มันก็เหมือนกันเราแสดงงานของเราเหมือนกันนะครับผมว่าอย่างนั้น เพราะทุกครั้งที่ผมนั่งรถผ่านป้ายที่ผมเขียน ผมจะภูมิใจทุกครั้ง แล้วถ้ามีคนรู้จัก เพื่อนไป อยู่ด้วยผมก็จะชี้ให้เค้าดู ครับ
อันนี้ผมว่าผมก็สามารถหาความสุขกับสิ่งที่ทำได้แล้ว ในตอนนั้น
Comments